به گزارش خبرنگار حیات، کاظم طهماسبی، جانباز ۱۰ درصد و ورزشکار برجسته اهل سلماس آذربایجان غربی، با اراده‌ای استوار، محدودیت‌های جسمانی را به فرصتی برای درخشش در عرصه ورزش تبدیل کرده است. وی در گفت‌وگو با خبرنگار حیات، از زندگی، خاطرات تلخ بمباران سال ۱۳۶۷ و مسیر پرافتخار ورزشی خود سخن گفت.
طهماسبی درباره پیشینه خانوادگی و تحصیلی خود اظهار داشت: متولد سال ۱۳۵۷ هستم و به عنوان فرزند چهارم در یک خانواده هفت نفره بزرگ شدم. پدرم متولد ۱۳۱۶ و مادرم متولد ۱۳۲۰ است. با وجود پنج خواهر و دو برادر، همواره مورد توجه و محبت ویژه والدینم بودم. علی‌رغم معلولیت در هر دو پا از کودکی، حمایت خانواده‌ام مرا از احساس کمبود مصون داشت. در زمینه تحصیلی نیز موفق به کسب مدرک کارشناسی حقوق شده‌ام و هم‌اکنون در ترم آخر کارشناسی روانشناسی مشغول به تحصیل هستم.
تجربه تلخ بمباران و آغاز مسیر جانبازی
وی درباره حادثه‌ای که زندگی‌اش را تغییر داد، بیان کرد: در سال ۱۳۶۷، در مسیر بازگشت از مدرسه در مینی‌بوس سرویس گرفتار بمباران هوایی شهر سلماس شدم. با وجود هشدارهای قبلی، در آن لحظه در مسیر بودیم. ترکش به دست راستم اصابت کرد و رگ‌های دستم آسیب دید. پزشکان ابتدا قصد قطع دستم را داشتند، اما پس از مشورت، تصمیم به حفظ آن گرفتند. اکنون ترکش‌ها همچنان در دستم باقی است و هر روز با درد آن مواجه هستم.
طهماسبی افزود: معلولیتم از کودکی در هر دو پا وجود داشت، اما جانبازی‌ام مربوط به دست راست است. این محدودیت‌ها نه‌تنها مانع پیشرفتم نشد، بلکه انگیزه‌ای برای تلاش بیشتر در زندگی و ورزش شد.
از عشق به ورزش تا قهرمانی جهانی
این ورزشکار پرافتخار درباره آغاز فعالیت‌های ورزشی خود گفت: از کودکی به ورزش علاقه داشتم و روحیه‌ای فعال داشتم. پس از جانبازی، با تماشای موفقیت‌های ورزشکاران جانباز و معلول در تلویزیون، انگیزه‌ام برای افتخارآفرینی دوچندان شد. از ۱۷ یا ۱۸ سالگی ورزش را به صورت جدی آغاز کردم و اکنون ۱۰ سال است که به طور حرفه‌ای فعالیت می‌کنم.
وی ادامه داد: حدود ۲۵ سال است که به عنوان مربی فعالیت دارم و باشگاهی به نام پسرم، سبحان، در سلماس تأسیس کرده‌ام. در رشته‌های مختلف ورزشی موفقیت‌هایی کسب کرده‌ام؛ از جمله مدال طلای کشوری در شنا، ۱۵ سال حضور در والیبال نشسته، مدال طلای کشوری در مچ‌اندازی و مهم‌تر از همه، مدال طلای جهانی در رشته پارابیلدینگ ویلچری در ارمنستان و عنوان قهرمانی مستر یونیورس در ایران. لحظه‌ای که پرچم ایران را به اهتزاز درآوردم، احساس کردم بخشی از زحمات شهدا را جبران کرده‌ام.
تبدیل محدودیت به فرصت
طهماسبی درباره راز موفقیت خود اظهار داشت: بسیاری معلولیت و جانبازی را محدودیت می‌دانند، اما من با نگاهی متفاوت به زندگی ادامه دادم. همواره کسانی را که شرایط دشوارتری از من داشتند، دیدم و به زندگی امیدوار شدم و با مشاهده افراد موفق‌تر، برای رسیدن به جایگاه آنها تلاش کردم. این فلسفه زندگی من است. به عنوان مددکار بهزیستی، هر روز با افراد دارای معلولیت سروکار دارم و این تجربه مرا به قدردانی از داشته‌هایم سوق داده است.
وی افزود: تمرین برای یک ورزشکار جانباز یا معلول بسیار دشوار است. در بدنسازی، با وجود استفاده از عصا و مشکلات حرکتی، گاهی برای جابه‌جایی وزنه‌ها به کمک شاگردانم نیاز دارم. اما این سختی‌ها با کسب موفقیت و مدال این سختی‌ها به شیرینی تبدیل می‌شود.
پرچم ایران، نماد وحدت و ایثار
این قهرمان ملی درباره احساسش هنگام بالا بردن پرچم ایران بیان کرد: پرچم کشور برای من نماد وحدت و تلاش است، اما بیش از هر چیز، یادآور فداکاری‌های شهداست. آنها با جانفشانی خود امنیت امروز ما را فراهم کردند تا بتوانیم در آرامش ورزش کنیم و افتخارآفرینی کنیم. بالا بردن پرچم، ادای دینی به این ایثار است.
وی ادامه داد: رژیم غذایی و تمرینات ما مانند یک نبرد است. ماه‌ها پیش از مسابقه باید از بسیاری از لذت‌های زندگی دست کشید. این کار را تنها به عشق کشور و شادی مردم انجام می‌دهیم.
نقش خانواده و جامعه جانبازان
طهماسبی درباره حمایت‌های دریافتی گفت: خانواده‌ام همواره حامی اصلی من بودند. با وجود حضور شش نفر دیگر در خانه، جایگاه ویژه‌ای نزد والدینم داشتم. همچنین دوستان جانباز و هم‌تیمی‌هایم در والیبال نشسته، با روحیه‌ای مثال‌زدنی، همیشه به یکدیگر افتخار می‌کنیم. هر ورزشکار جانباز یا معلولی که با محدودیت‌های خود به میدان می‌آید، یک قهرمان ملی است.
پیام به نسل جوان
وی خطاب به جوانان اظهار داشت: دشمن در کمین است تا نسل جوان را از مسیر درست منحرف کند. بهترین راه مقابله، ورزش و توجه به داشته‌هاست. برخی جوانان به نداشته‌هایشان تمرکز می‌کنند، در حالی که باید قدر نعمت‌هایی که خداوند به آنها عطا کرده را بدانند. ناشکری برای فردی که سالم است، جایز نیست.
درخواست از مسئولان
طهماسبی با اشاره به چالش‌های ورزشکاران جانباز و معلول گفت: تمرینات برای ما بسیار دشوار است. برای مثال، در والیبال نشسته یا وزنه‌برداری، ورزشکاران با محدودیت‌های جسمانی تحت فشارهای شدید قرار می‌گیرند. متأسفانه حمایت‌ها کافی نیست. من به عنوان یک قهرمان ملی، با وجود معلولیت و جانبازی، همسری معلول و دو فرزند دوقلو، با مشکلات مالی مانند اجاره‌بهای خانه و باشگاه مواجه هستم.
وی افزود: به عنوان رئیس کمیته توان‌یابان استان آذربایجان غربی، به صورت افتخاری فعالیت می‌کنم، اما هیچ حقوق یا بیمه بازنشستگی مناسبی نداریم. از مسئولان انتظار دارم توجه ویژه‌ای به ورزشکاران جانباز و معلول داشته باشند. مدال‌های این گروه چند برابر مدال‌های ورزشکاران سالم است، اما نیاز به حمایت و تشویق بیشتری داریم.
طهماسبی در پایان تأکید کرد: هدفم شادی مردم و به اهتزاز درآوردن پرچم ایران است. تا امروز به بسیاری از آرزوهایم رسیده‌ام، اما همچنان برای برافراشتن پرچم کشورم در قله‌های بلندتر تلاش می‌کنم.
انتهای پیام/خ
نظر شما